Jestem w Polsce i musicie mi wybaczyć, że tak krótko, bo pisze z tabletu, który dostałam kiedyś od Artura, a nie jest to najwygodniejszy sposób na świecie. Od jakiegoś czasu nie biorę laptopa ze sobą.
Siedzę sobie w legginsach i kolorowym świątecznym swetrze, który kupiłam sobie w zeszłym roku. Kocyk, kawa, lampka wina i Diabeł ubiera się u Prady. Książka, nie film. Film zdecydowanie lepszy, książka tak góra 6/10. Na stoliku leży talerz ciastek i znowu mam ochotę nie wracać.
Życzę Wam wszystkim Wesołych Świat i do zobaczenia na)

Zanim przejdę do rzeczy to powiem Wam, że aż zamarłam jak próbowałam się zalogować, a tu wyskakuje info, że WordPress ze względów bezpieczeństwa zablokował mi konto. Na szczęście udało się odblokować. A po drugie mój laptop tak dyszy i grzeje, że obawiam się, że długo nie pociągnie… Przed chwilą się o mało nie oparzyłam…. Czas na nowy?

A co do meritum… W Holandii zrobiła się ładna pogoda, weekend ładny, a we wtorek ma być aż 36 stopni. Jakby ciut za gorąco. Mieliśmy się z Arturem wybrać na wycieczkę rowerową. Dawno mnie namawiał, że są w okolicy ładne dzikie tereny, zero ludzi. Ale za daleko pieszo, trzeba się tam pojechać rowerem. Już kiedyś tam proponował mi swoją „holenderkę”, której nie chciała siostra. Nie dziwię się siostrze, ja też jej nie chciałam. Nawet nie próbowałam na niej pojechać. Okazało się, że blokada przez nieznanym jest w tym wypadku zbyt silna.

Miałam więc wziąć swój rower, wsiąść do pociągu, wysiąść w Z, przenocować z rowerem (znaczy rower w piwnicy, ja u Artura) a rano czyli dziś mieliśmy pojechać. Już na stacji u mnie okazało się, że nie ma bezpośredniego pociągu jak zawsze i trzeba się przesiadać w Amsterdamie. Potem nie mogłam wtargać swojego rowera po schodach, na szczęście znalazł się jakiś dżentelmen. W pociągu na specjalnym miejscu już stał jakiś rower, swój więc postawiłam obok. Niestety podczas jazdy przewrócił się na pana, który siedział na przeciwko… Na szczęście stłukł sobie tylko lekko kolanko, obeszło się bez ran szarpanych. Jak wysiadłam na stacji przesiadkowej to mądrzejsza o doświadczenie ze stacji u mnie zwiozłam rower na dół windą. Niestety bramki na wyjściu okazały się zbyt szybkie i utknęłam w miejscu, z którego nie mogłam się wydostać. Na szczęście wypuścił mnie pan z obsługi sprzątającej… Przytargałam rower na właściwy peron, ale tam okazało się, że mój pociąg odjechał. Jak za pół godziny przyjechał następny to usłyszeliśmy informację, że nie odjedziemy, bo gdzieś tam wybuchł pożar i pociągi odwołano. W międzyczasie Artur dzwonił, a ja tu z rowerem, plecakiem, pół żywa. Chciał abym gdzieś tam podjechała, mówił że to 10 minut. Mnie google map pokazał 50 minut do niego do domu. A ponieważ google zawsze mi zaniża to na bank byłaby godzina. Co najmniej, bo drugą przeznaczyłam na zgubienie się, które na bank by mi się trafiło w pakiecie.

W tym momencie odechciało mi się wycieczki, roweru i wszystkiego. Napisałam Arturowi, że wracam do domu. Jak już dotarłam do domu, to nie miałam ochoty z nim gadać. Ja wiem, że to nie jego wina, ale to był jego pomysł. Prawie się popłakałam z tego wszystkiego. Uruchomiły się we mnie wszystkie złe zmory i niemiłe wspomnienia. Nie odebrałam Artura telefonów, dziadkowi powiedziałam, że idę spać, ale w nocy nie zmrużyłam oka.

Kiedy więc rano Artur zadzwonił i mówił, że miał na myśli, że ja mam gdzieś podjechać, a on by mnie odebrał (w sensie że podjechał swoim rowerem), a w ogóle to pociągi wznowiono po 45 minutach to z trudem powstrzymałam łzy. Powiedziałam, że nie mogę z nim rozmawiać, rozłączyłam się i rozryczałam na całego. Byłam gotowa z nim zerwać, z powodu tego incydentu. Cały dzień przeleżałam pół żywa i to ja napisałam do niego pierwsza wieczorem. W ogóle nie zainteresował się jak się czuję, a ja tu umierałam prawie… Odechciało mi się wypraw pociągiem gdziekolwiek. Ciągle nie czuję się dobrze. W sumie okazało się znowu, że w razie czego jestem sama i nie ma mnie nawet kto przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze….

Powiedzcie, czy ja nie jestem jednak chora?

Podpisałam kontrakt, zaczynam pierwszego czerwca. Dostalam nawet zaproszenie na imprezę czerwcową 10 czerwca gdzieś tam. Witają mnie jako nową koleżankę. Pewnie nie pojadę, bo to jakieś 65km stąd, ale to miłe, że dostałam takiego maila.

Bo te moje znajome albo wyjechały, albo zaszły w ciążę, albo mają pretensje, że jestem zmęczona akurat nie w te same dni co one. Bywa.

W poniedziałek porozmawiałam sobie z rekruterem na temat oferty pracy. Miałam wrażenie, że jest bardziej wystraszony ode mnie 🙂 W międzyczasie znalazłam sobie ogłoszenia na portalu jego firmy i już mniej więcej wiedziałam na czym polega zajęcie. To praca w tzw clean roomie czyli warunkach sterylnych. Maseczka, rękawiczki, czapeczka. Żadnego makijażu ani biżuterii. Nawet perfumy czy balsam do ciała mogą zaszkodzić. I w tym jakże seksownym stroju siedzisz i np. montujesz sobie bombkę atomową.

Zalety jednak są większe od niedogodności: 40 godzin pracy, 30 dni urlopu. Trzynasta pensja, dodatek podróżny czyli kilometrówka. Płatne urlopy, święta i chorobowe. Weekendy wolne. Trzy przerwy. Pensja na godzinę mniejsza niż biorę od klientów, ale jak policzyć te wszystkie dni, w które nie pracowałam, bo urlopy, święta albo ktoś chory to wychodzi tyle samo albo ciut więcej. W dodatku to duża firma, jakieś szanse na rozwój są zawsze. I stabilność. Wreszcie będę wiedzieć na czym stoję i mogła sobie pojechać na urlop bez myśli, że nie zarobię w tym czasie.

Wczoraj podpisałam umowę. Cieszę się, choć trochę mi szkoda. Nie tego sprzątania, a klientów. Poznałam naprawdę ciekawych ludzi, wiele się od nich nauczyłam. Ich wymagania kazały mi stawiać sobie poprzeczkę wyżej i wyżej. Będę za nimi tęsknić…

Głupia jestem, nie?

To już prawie rok odkąd poznałam Artura. To najdłuższy związek w moim życiu. Może dlatego, że taki trochę na odległość? Spotykamy się, ale średnio raz w tygodniu, wyjeżdżamy razem, piszemy do siebie i dzwonimy, ale na codzień mamy swoje życie. Był jeden kryzys, kiedy to myślałam, że to koniec. Ale postanowiłam zaufać mu ponownie. Zaufanie to coś co przychodzi mi albo z wielkim trudem albo zbyt szybko. Nad tym muszę popracować…

Czasami się zastanawiam, czy to jest to. Może nie? Ale czy ktokolwiek może wiedzieć na pewno? Na pewno nie jest idealnie, ale tak to bywa w filmach. Obejrzałam dzisiaj Oszusta z Tindera. I chyba mam szczęście, że trafiłam na Artura a nie na jakiegoś oszusta. Mogłam skończyć z długami, jak bohaterki filmu. I jak łatwo osądzać, że one naiwne i głupie. A one po prostu zaufały… tylko niewłaściwemu facetowi.

Obejrzałam też jeden odcinek Sprzątaczki. Trochę dlatego, że ja też sprzątam, a tu okazuje się, że to na podstawie pamiętnika prawdziwej sprzątaczki. A ja też lubię pisać. Dało mi to do myślenia. Bo w końcu jednak nie piszę za często niestety. A przecież to była jednych z tych rzeczy, która mi zawsze wychodziła. Trzeba chyba robić też rzeczy, które się lubi i które umiesz, a nie tylko te, z których masz pieniądze. Ale i tak jutro muszę wrócić do miotły… Taka widać karma.

W weekend dziadek znowu mnie wkurzył i znowu byłam zła na siebie, że nie zareagowałam jak powinnam. Najpierw w sobotę znowu zapytał się o moje plany w stosunku do Artura. Ponieważ moje poprzednie, wyminające odpowiedzi w stylu: pozyjemy zobaczymy” widać go nie usatysfakcjonowały, odpowiedziałam, że nie mam żadnych planów. Chcę wierzyć, że stanowczo…. Tak a propos naprawdę nie mam żadnych planów i nie wiem po co dziadek tak naciska. W ogóle to czuję się ostatnio jak piętnastolatka. dziadek mnie wypytał czy dzisiaj się spotykam z Arturem, a w niedzielę kiedy wrócę… Ja wiem, że on mnie bardzo lubi itd ale niech może zajmie się swoim życiem i swoją córką, a mnie zostawi moje decyzje? W końcu ja u niego wynajmuję tylko pokój, płacę i chcę tylko odrobiny świętego spokoju. A nie mogę liczyć nawet na odrobinę prywatności, bo ostatnio pod pretekstem jakiegoś udogodnienia (toćka toćkę jak z rekorderem- tym razem nie miałam siły odmówić….) zajrzał do szuflad i wyciągnął wszystko na wierzch. A jakbym tam miała brylanty? Albo wibrator? Do szafy też kiedyś zajrzał, jak przerabiał mi światło. W ogóle nie wiedziałam do tamtej pory, że mam w szafie jakieś światło. Świetnie mi się żyło bez światła, którego i tak w ogóle nie używam.

W niedzielę odwiedziła dziadka córka. Ja ją teraz rozumiem, czemu ona robi to tylko raz w miesiącu na 2 godziny. Na dłuższą metę dziadek jest bardzo uciążliwy. Ona odpicowana, a ja jeszcze w szlafroku, więc przywitałam się, złapałam żelazko i zamknęłam się u siebie, bo spieszyło mi się na pociąg. Zdążyłam uprasować się i nałożyłam stanik, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Szybko naciągnęłam szlafrok i mam głęboką nadzieję, że nie było widać, że jestem bez majtek. Dziadek nie czekając na moją odpowiedź wszedł do pokoju, bo „może chcę kawałek tego holenderskiego specyfiku”. Okutałam się szlafrokiem i pół goła poszłam do kuchni, bo z nim nie da się inaczej, aby przekonać się, że chodziło o jakieś ciastko. Nie, nie chcę. Chcę się w spokoju ubrać. Właściwie powinnam zrobić awanturę. Powiedzieć, żeby następnym razem poczekał, aż odpowiem, a nie wchodził ot tak. Nie umiem jednak robić awantur.

Mam problem ze stawianiem granic takim natrętom. Moje aluzje niestety nie są czytelne, a ponieważ nauczyłam się chować emocje, nie widać po mnie niezadowolenia. W związku z tym wszyscy myślą, że mogą mi wejść na głowę. No może nie wszyscy. Głównie dziadek, bo z nim najczęściej mam kontakt. Raz mu nie wystarczy, szuka następnej okazji. Ja nie okazuję niezadowolenia to on może myśli, że wchodzenie bez pukania, otwieranie szaf i inne takie są w porządku? I tak mam szczęście, że zapukał. Jakby drzwi był przymknięte (co czasami robię) wszedłby bez krępacji. Człowiek nie może sobie nawet w spokoju w nosie podłubać….

Właściwie powinnam mu powiedzieć, że mam plany: znaleźć mieszkanie i wyprowadzić się.